Ooit een hond gezien die zich uitermate beroerd voelde in een asiel? Wij wel: Szinty.

Nadat Suki gestorven was, vonden we 2 honden eigenlijk wel genoeg. Dat hebben we een paar weken volgehouden. Toen gingen we alweer op zoek naar een klein asielhondje. We werden attent gemaakt op Szinty, die toen nog Indi hette. Toen we haar gingen bekijken troffen we een ca. 8-jarig hondje aan, dat in een hoekje zat weggekropen en nergens op reageerde. Asvany en Lyga reageerden ook niet toen ze elkaar ontmoetten. Daarom besloten we haar mee te nemen. Szinty sprong in de auto, bijna alsof dat doodnormaal was, en Asvany en Lyga sprongen erbij. Toen we thuiskwamen zocht Szinty de poef op en viel in slaap.

De volgende dag liep ze al met de rest mee alsof ze nooit anders gedaan had. Ze was zachtaardig, weinig eisend en altijd vriendelijk. Ze was de lelijkste hond die ik ooit gezien heb met haar foute gebit en bloedoor.


Een paar jaar later kreeg ze een auto-ongeluk. Ze brak haar bekken, werd geopereerd maar hield er toch een beschadigde zenuw aan over. Daardoor bleef ze incontinent. Toen de heelers in 1988 kwamen, ging ze daar perfect mee om. Zie maar hoe ze met de kleine Marple onder de computertafel ligt. Toen we het nestje met Heelers hadden speelde ze met de puppies, als oude stijve opoe.

Szinty was lelijk, maar zo gemakkelijk in de omgang. Ik snap niet dat iemand van haar af zou willen.