Toen onze Szinty een auto-ongeluk kreeg en verondersteld werd dat niet te overleven, wilde Trudi er een klein hondje "voor haarzelf" bij hebben. Er bleven uiteindelijk twee rassen over: de Lancashire Heeler en de Havanezer. Nadat ik het een en ander over de Heeler gelezen had, viel mijn keus daarop.

Eerste kennismaking

Trudi ging naar Crufts, zag het ras en werd verliefd. Wie zou niet verliefd worden op dit schattige kleine ras? Een paar dagen later kwam ze terug met Foxthyme Miss Marpeline, roepnaam Marple. Ze was in één woord schattig! Achteraf bleek dat ze de eerste Lancashire Heeler ooit in Nederland was.

Marple's entree

Haar eerste ontmoeting met onze kuvaszen begon met een luide krijs van Marple en wat walgende blikken van de kuvaszen. Een paar minuten later sliep ze zij aan zij met Asvany. Het was het begin van een eenzijdige, onvoorwaardelijke liefde van Marple voor witte honden, en Asvany in het bijzonder.

Nestje

Marple gaf ons later een nestje met Basil, Bangle en Blossom. Bangle bleef, Basil (overleden december 2012) woonde in Noorwegen, Blossom (ook overleden in december 2012) zat bij familie. Helaas werd bij Marple eenzijdige lensluxatie (PLL) gediagnosticeerd in 2002, toen we haar lieten testen, kort voordat we haar voor de tweede keer zouden laten dekken. Dat ging dus niet door. Marple bleef tot aan haar dood in orde, maar de dreiging dat haar lens  elk ogenblik kon "gaan", bleef. In juni 2004 werd de diagnose bevestigd. Maar in 2009 kregen we bericht van de AHT dat Marple PLL-vrij was. Dus moet ze een andere mutatie hebben gehad. Tot kort voor haar dood werd nog geconstateerd dat het ene aangetaste oog nauwelijks slechter is geworden; het andere was zelfs nog helemaal in orde.

Charmeur

Marple was een charmeur. Ze wist hoe ze mensen om haar poot moest winden. Toen we haar meenamen naar officiële bijeenkomsten van de Raad van Beheer, wist ze iedereen in te palmen. Ze werd bekender dan ikzelf. Ze toonde zelfvertrouwen en vrolijkheid. Daarop vormde de showring de enige uitzondering. Daar voelde ze zich aanvankelijk vrij onzeker, hoewel dat de laatste jaren veel beter werd, namelijk vanaf het moment dat ze door Wendy werd uitgebracht. Ze werd uiteindelijk Nederlands Veteranenkampioen, en daarmee was haar showcarrière beeindigd.

Helaas had Marple één vervelende heeler-eigenschap in belangrijke mate: ze kon niet delen. Een speeltje, eten, of alleen al de aanwezigheid in de kamer van wat eten kon haar erg vervelend maken, en dan was Hastings toch wel een geliefd doelwit. Ze verdedigde die dingen met haar leven, zelfs al waren ze niet van haar. Maar ook dat werd duidelijk minder, toen ze zich fysiek niet meer kon waarmaken tegenover de rest.

Tot het laatste moment bleef ze mensen inpalmen. Toen ze tijdens onze vakantie ging logeren (ze kon het tempo echt niet meer aan), verleidde ze iedereen weer met haar charmes.

Op ruim 15-jarige leeftijd ging ze qua fysieke en mentale conditie achteruit. Ze werd snel moe en kon het tempo van de jonkies niet volgen. Ze verloor haar overwicht op de groep, hetgeen omgekeerd inhield dat ze toleranter werd. Ze accepteerde Abby zeer goed, maar Abby daagde haar op een bepaald moment wel uit. Ook Lynne mocht wat grondgevechten met haar aangaan, die ze goedmoedig, maar met veel kabaal, pareerde..... als Lynne maar op haar rug bleef! Maar toch, aan alles komt een einde: op 16 juni 2013 overleed Marple, op weg naar de dierenarts vanwege ernstige darmklachten en braken. We verliezen in haar een monument dat helaas het moment suprème, de eerste kampioenschapsclubmatch van de LHCN, net niet meer mocht meemaken. Haar naam leeft echter voort in de wisselbeker voor de Beste van het Ras, die naar haar vernoemd is: de Miss Marple Trofee.

Marple, we hebben van je genoten. Rust zacht.