Hastings (24/11/1998 - 16/11/2009) kwam in 1999 bij ons in huis, als eerste reu ooit, en als eerste Lancashire Heeler reu in Nederland. Hij was wel erg klein, maar toen hij binnenkwam, toonde hij geen enkele angst. Hij adopteerde Asvany en Lyga direct als kussen en deken om lekker te pitten.
Hij was een échte hond, soms macho, maar meestal heel erg vriendelijk en zachtaardig. Hij was de vader van ons eerste Heeler-nest, en bewees zich enorm goed in die rol te kunnen inleven.
Maar helaas kwam er in het nest, dat hij met Marple had, Colly Eye Anomaly (CEA) en coloboma voor. Dat was jammer, maar CEA is niet een aandoening met een grote invloed op de kwaliteit van leven. Desondanks hebben we hem niet meer in een combinatie met Marple gebruikt, mede omdat Marple PLL bleek te hebben: Op dat moment hebben we onze fokplannen overboord gezet.
Hastings is Hongaars Kampioen en kwalificeerde zich voor Crufts in 2002. Vanwege onze verminderde interesse hebben we hem daar helaas nooit uitgebracht.
In 2008 werd Hastings vader van een nestje in Finland. Helaas was dat nestje maar één teefje groot. Zij bleef daarom in Finland.
In 2008 was Hastings nog steeds in superconditie, en genoot hij van het leven met heel veel teven om hem heen (niet alleen zijn eigen dames, maar ook veel vrouwelijk bezoek). Hij bleef lief en soms macho. Maar het noodlot sloeg toe en raakte hem, en ons, hard in 2009. In november, 5 dagen nadat we het resultaat van zijn PLL-DNA-test hadden ontvangen (hij bleek vrij te zijn!), werd hij erg lethargisch. Bij het bezoek aan de dierenarts de volgende dag werd tijdens een spoedoperatie geconstateerd dat hij een al ingegroeide levertumor had. We hebben hem, op aanraden van de dierenarts, niet meer laten ontwaken. Binnen 24 uur na de eerste symptomen was Hastings er niet meer, 8 dagen voor zijn 11e verjaardag.
Hastings was onze eerste reu ooit. Hij had wat rare, maar ook charmante trekjes. Hij was wantrouwig ten opzichte van alle nieuwe dingen. Dat gold ook voor mensen. Maar sommigen sloot hij direct en onvoorwaardelijk in zijn hart. Tegelijkertijd kon hij sommige mensen niet, maar dan ook nooit, uitstaan. Hij gedroeg zich redelijk beschermend over zijn harem tegenover andere honden, en als er een puppy in huis kwam, ging hij die direct in bescherming nemen. Volwassen teven konden rekenen op zijn warme belangstelling. Zijn dood was een uiterst onaangename verrassing. We hadden nog steeds plannen met hem. Dat alles kon niet meer.
Met Hastings verloren we een trouwe vriend, een maatje, de beschermer van zijn meiden en vooral: een beschermer van puppies. Het jochie was in één woord GEWELDIG.